A que podería ser a derradeira entrada do blog

Bo día!

Debido ao remate da materia de Didáctica da Ensinanza das Linguas Estranxeiras, temo que vos teño que dar a benvida á que podería ser a miña derradeira entrada na sección de reflexións do blog.

Non sei si a través das entradas que publiquei, logrei reflexar de maneira axeitada os coñecementos que fun adquirindo ao longo desta materia, pero o que si sei é que non me esperaba aprender tanto, posto que ao principio non tiña moitas expectativas postas en xeral, no mestrado, debido aos comentarios que me fixeron persoas que xa o cursaran. Sen embargo, o feito é que, se houbo insuficiencias noutras materias, a de didáctica logrou compensalas, xa que ao longo das cinco semanas que tivemos clase, comentamos moitísimo temas e tratamos cuestións relevantes, que, sen dúbida nos van a servir de gran axuda ao longo do noso percorrido no mundo da ensinanza.

Penso que un factor que favoreceu este feito, foi que dúas das profesoras encargadas da materia sexan profesoras en secundaria, posto que gracias á súa relación con este campo, así como á súa experiencia, lograron achegarnos á ensinanza dunha maneira máis real.

Os puntos que fomos comentando ao longo das sesións, pódense consultar tanto nas diferentes entradas que eu publiquei aquí no meu blog, como no apartado “Compañeiros do mestrado”, onde se poden atopar algúns dos blogs de outros estudantes, cos que compartín este período. Nestas entradas cada un foi elaborando reflexións sobre os temas que máis lle apetecían, así como actividades relacionadas.

Polo que, botándolle un ollo aos nosos blogs pódese comprobar os contidos que fomos vendo, que son moitos. Pero sen embargo, se aprendín algo nesta experiencia é que aquí non remata a nosa misión como profesores en potencia, xa que aínda nos queda moito por aprender e non só sobre materias que se poidan atopar entre as follas dos libros, se non tamén de outros aspectos. Posto que algo moi importante que asimilei estes derradeiros días coas profesoras Ana e Luz, é que para dedicarse a ensinanza non basta con saber moito sobre unha materia ou con coñecer infinitas técnicas educativas, se non que se precisa de algo que non se pode atopar nunha biblioteca como é a dedicación, o afán e as ganas de compartir un “botín” de descubrimentos que teñen un valor incalculable.

Ata outra!

Actividad AICLE

Mi actividad AICLE está diseñada para una clase de Educación Plástica y Visual de 3º de la ESO. En ella vamos a trabajar el tema de los Origami y vamos a elaborar Paper Fortune Tellers, también conocidos como cootie catchers, porque son fáciles de hacer y los alumnos tienen que usar su imaginación para pensar que fortunas escribir. En consecuencia, estaríamos trabajando en inglés un arte de origen japonés.

Creo que debido al nivel de facilidad de la actividad, podría realizarse al principio de curso, para que los alumnos identifiquen parte del vocabulario básico necesario para desenvolver la clase de  Educación Plástica y Visual en lengua inglesa: cut, open, fold, unfold, color, square, rectangular, triangle…

Por otra parte, los materiales que se necesitarían son folios, tijeras, colores y bolígrafos. Además, los alumnos podrían hacer la actividad individualmente o juntarse por parejas y se le destinaría toda la sesión a la realización de los origami.

Finalmente, en este link se pueden encontrar las instrucciones completas para la realización de los cootie catchers, que se podrían proyectar con el cañón para que las viese toda la clase bien e ir haciendo los pasos todos juntos.

Entrada de dosier #6

Derradeira publicación de dosier!

Nesta comentarei o que fixemos na sexta sesión co profesor Carlos Varcárcel, que foi grosso modo, falar sobre a avaliación.

Para comezar, fixemos unha actividade seguindo a organización da estrutura dunha pirámide para debater cales foran os tres puntos negativos que viviramos nos procesos de avaliación ao longo dos nosos anos de estudio.

Eu destaquei os seguintes aspectos, como os máis negativos:

1.Non saber de entrada os criterios de avaliación, é dicir, que nunca mos explicaran. Onde empecei a ter contacto con este factor foi na universidade, no instituto non sabía que existían e polo tanto, carecía dunha guía neste aspecto, porque non sabía como tiña que facer as cousas, que patróns seguir, nin como organizar o meu estudo.

2.En segundo lugar, algo que non me parecía para nada positivo era que os profesores comparasen as notas duns alumnos con outros porque penso que crea frustración.

3.E, finalmente, non me parece boa idea que a nota final dependa solo do exame.

Estes eran os aspectos que eu considerei negativos, logo fomos debatendo por parellas e por grupos, ate chegar a conclusión conxunta. O aspecto que máis se considerou como negativo nesta actividade foi:

1.A falta de avaliación oral, cuxa ausencia podería ser explicada por varios motivos, como a falta de coñecemento por parte dos profesores de ferramentas de avaliación, por exemplo.

Na seguinte actividade tratamos a comprensión: recepción oral e escrita. Tivemos que buscar  de maneira colaborativa, unha actividade de comprensión oral ou escrita nos manuais de linguas estranxeiras cos que xa traballaramos anteriormente.

O que atopamos no manual co que traballamos nos, “Beyond 2”, foron preguntas de compresión de texto que esixían respostas abertas, xa que necesitaban unha resposta máis alá de si ou non,  e curtas, de atopar no texto. Por outra banda, esta actividade fomentaba a autoavaliación, xa que os estudantes debían de facer un texto novo a partir da información que recompilaran das preguntas.

Deste xeito, tivemos oportunidade de falar sobre a avaliación e de coñecer os tipos de avaliación que existen, cando se pode avaliar, que criterios se poden seguir e de que ferramentas se pode botar man.

Actividade de produción escrita

Bo día!

Para a actividade de produción escrita gustoume este vídeo de dous gatos “falando”, porque poden xurdir moitas historias divertidas a partir de el. Ademais, penso que sería fácil de adaptar a calquera nivel.

Este é o seu link correspondente á páxina Lessonstream. 

De esta maneira, se estás nun nivel baixo podes propoñerlles aos teus alumnos que imaxinen un diálogo para os gatos, dándolle sempre ideas e guiándoos. Por exemplo, poderíaselle explicar que os gatos se acaban se coñecer e o tema do diálogo sería: como se están presentando? Ou, podemos supoñer que están falando sobre os seus hobbies: que poderían estar comentándose un ao outro?

Nun nivel máis alto, podes propoñerlles que fagan un diálogo utilizando algunhas palabras que ti elixas. Por caso, “tedes que realizar un diálogo sobre o que poderían estar falando os gatos e introducir nas vosas propostas as expresións: quecemento global, escoba e pantalóns”. Ou tamén podería ser unha opción, exporlles que fagan un diálogo para os gatos no que introduzan preguntas do estilo “Would you rather…” e respostas.

E, nun nivel superior, poderíaselles deixar que improvisasen completamente o diálogo eles mesmos. Para que se inspirasen, mostraríalles este outro vídeo de animais falando. Se puidesen introducir os diálogos como nestas mostras sería perfecto. Logo poderíase votar polos máis divertidos e orixinais.

Ata a próxima!

A Motivación e A Autoestima

Querido diario de reflexións:

Nas sesións da semana pasada, coas profesoras Luz Valencia e Ana Fontenla, volvemos a facer moitas actividades moi útiles e tratamos tamén, temas moi interesantes, un deles en concreto, lévame a unha das miñas entradas anteriores, Uso dos Diccionarios e Corrección de Erros nas Aulas, onde comentei grosso modo o tratamento e a corrección dos erros dos alumnos.

Hoxe, gustaríame volver á cuestión do tratamento do erro, para afondar nese aspecto relacionado do que falaba antes: a motivación, xa que son dous puntos que están moi ligados nas aulas, debido ao constante medo ao ridículo e ao fracaso que temos os estudantes. De feito, non sabía que este tipo de medos podían ir tan lonxe ata que, investigando por internet, atopei o termo gelotofobia, que fai referencia ao medo de ser “obxecto de burla”. Neste enlace podedes atopar un traballo sobre o tema, publicado na revista INFAD de psicoloxía, onde se afonda nas causas e nas consecuencias deste síndrome.

Como estudante, atopeime con moitos profesores carentes de tacto, que conseguían, nada máis entrar na aula, crear unha atmosfera de tensión incrible. En consecuencia, pasabamos a sesión completa con medo no corpo e, polo tanto, ninguén tiña ganas de que chegara esa clase e menos, de participar nela. É dicir, producíanse as condicións perfectas para levar a cabo a aprendizaxe da materia (nótese a ironía).

Non atopo xustificacións suficientes para seguir este tipo de metodoloxía, o único que se pode conseguir a partir de sementar este tipo de sensación nas aulas, é que os alumnos relacionen a educación con conceptos negativos, que non queiran vir ao instituto e que aprendan por memorización, para que non lles quede nada a atrás e que a profesora ou o profesor non lles berre, deixándoos quedar mal diante de todos.

A semana pasada, buscando noticias sobre educación, tropecei con esta: Student question: Have You Ever Been Humiliated by a Teacher? How Did it Affect You?, publicada en The New York Times, e que vai acompañada por un vídeo feito in fraganti a unha profesora berrándolle a unha alumna, por non dar coa resposta axeitada. A partir desta nova xurdiu un debate a cerca de cómo motivar aos alumnos, xa que algunhas das reaccións ante a actitude da profesora, suxerían que esta era unha boa maneira de motivar aos alumnos e que se debería de deixar de mimalos tanto neste aspecto.

Ao final do artigo, aparecen un par de preguntas para reflexionar. Unha delas é: Have you had teachers who motivated you to achieve without scaring or humiliating you? What did they do?. Para a cal a miña resposta é afirmativa, é dicir, si que tiven profesores que lograban motivarnos doutra maneira, traballando por exemplo a nosa autoestima e demostrándonos que eramos capaces de facer as cousas. Algo do que falabamos na sesión do 25 de febreiro coa profesora Ana Fontenla, e co que estou totalmente de acordo.  É importante sorprender aos alumnos positivamente demostrándolles que son capaces de facer o que se propoñan. En concreto, gustoume a idea de traballar un mesmo texto ao principio e ao final do curso, porque así poden comprobar como son capaces de facer algo que ao principio pensaban que non; ou o exemplo das frases nas que as palabras teñen as letras desordenadas, pero se entende a mensaxe igualmente. Penso que son boas mostras para probarlle aos alumnos o que poden conseguir, e deste xeito, traballar a motivación.

Isto recordame ao que Aibileen, unha das protagonistas de Criadas  y Señoras [Atención spoiler!], lle decía sempre á rapaza que coidaba “You is kind, you is smart, you is important”, para que a rapaza non se deixara influenciar polo que a súa nai pensaba dela. 

Ata a próxima!

Entrada de dosier #5

Ola!

Na sesión do 23 de febreiro co profesor Carlos Varcárcel falamos sobre as programacións didácticas, ese famoso descoñecido que todos deberiamos de coñecer.

As actividades que fixemos na nosa primeira toma de contacto coas programacións foron tres:

1. Para a primeira seguimos o esquema da organización en pirámide, é dicir, no comezo xuntámonos por parellas, e logo, pouco a pouco, fomos aumentando o número de membros dos grupos. A nosa misión era debater cales eran os tres aspectos fundamentais das programacións didácticas, elaborados polos profesores.

No meu grupo non fomos capaces de decidirnos por tres aspectos soamente, polo tanto, na lista inicial xuntei seis puntos clave, que pensamos, podían ser válidos: os obxectivos, os contidos, os criterios de avaliación, a temporalización, a atención á diversidade e a metodoloxía. Pero, de feito so tres destes aspectos son correctos, porque os outros tres xa veñen dados por outras fontes e, en consecuencia, non dependen soamente dos profesores, son:

Os obxectivos, os contidos e a atención á diversidade, xa que, por exemplo esta última, pódese consultar co gabinete de orientación do centro en cuestión.

Desta maneira, os tres aspectos fundamentais das programacións que quedan como opcións correctas son:

• Os criterios de avaliación, é dicir, como se vai avaliar, xa que son relevantes desde o punto de vista de que, no caso de chegar a un centro no medio do curso, para substituír a un profesor, temos que saber que sistema estaba seguindo, ademais de cómo estaba avaliando.

• A temporalización, que nos pareceu importante polo mesmo motivo que os criterios de avaliación, xa que é o profesor o que decide cando se trata cada tema, alén de que isto pode significar un cambio na didáctica.

• E, o último punto, foi a metodoloxía, aínda que tamén podemos atopar información sobre esta no MCERL.

2.Na segunda actividade fixemos unha choiva de ideas acerca de onde podemos buscar información para elaborar unha programación. Aquí xurdiron posibilidades como:

DOGA, BOE, Currículo da Xunta, Currículo do Ministerio, PEC (Proxecto Educativo de Centro), PLC (Proxecto Lingüístico de Centro),Ige.eu (Instituto Galego de Estatística),MCERL, Manuais de didáctica, tanto xerais, como de linguas, O RRI (Regulamento de Réxime Interno).

Tamén tivemos en conta fontes didácticas, epistemolóxicas e psicolóxicas.

3.E, finalmente, a terceira actividade consistiu en buscar unha programación dun instituto e analizala.

No meu grupo atopamos a do I.E.S 12 de Outubro, e decidimos analizar a do curso de 2º de E.S.O. Para levar a cabo a análise, fomos comentando os puntos que nos sinalara o profesor.

Esta programación viña introducida por un texto no que se expoñen aspectos como o currículo, as competencias básicas, os obxectivos, a avaliación, a temporalización, os recursos, a atención á diversidade e a organización. Ademais, explicase a localización do centro, pero sen embargo non se dan características do alumnado, por exemplo, do repertorio lingüístico, nin se fala das familias. Tampouco se dan datos acerca da filosofía do centro.

En canto ás competencias clave, fan referencia a elas como competencias básicas e non se relacionan cos estándares de aprendizaxe. Sen embargo si hai un listado cos obxectivos que se van a perseguir.

Por outra banda, si que se explica a metodoloxía, informase de cómo se vai a levar a cabo o proceso de ensino-aprendizaxe da lingua estranxeira. Tamén se explican os criterios de avaliación, con detalles. Ademais, outro aspecto que se expón de maneira especifica, son os recursos dispoñibles no centro, así como os que se van a usar en concreto ao longo do curso para desenvolver a materia (libro de texto, libro de lectura).

Por ultimo, mais adiante pódese atopar un apartado en relación as necesidades especiais, onde se especifica o tipo de atencións coas que contan. E finalmente, tamén se expoñen as actividades extracurriculares (obras de teatro, películas e viaxes educativos en colaboración con outros departamentos).

Un saúdo!

Entrada de diario #5

Ola!

Benvidos unha vez máis a unha nova entrada de diario. Se non me equivoco, esta será a penúltima fornada de reflexións persoais sobre a parte da materia de Didáctica da Ensinanza de Linguas Estranxeiras, impartida polo profesor Carlos Varcárcel.

Na sesión anterior falamos sobre os niveis de concreción curricular e, na clase pasada, fixemos unha breve viaxe polo mundo das programacións didácticas, que, por si me le alguén que non participe no mestrado, así como a modo de repaso para min, son a organización dos coñecementos, criterios de avaliación, tarefas e actividades a realizar, os obxectivos a cumprir, os recursos a usar, a temporalización, a metodoloxía e outros datos deste estilo que permiten ter unha visión máis clara do proceso de ensino-aprendizaxe.

En consecuencia, as programacións son unha compilación de todos os datos necesarios para que un curso académico se desenvolva de maneira axeitada, xa que resultan ser instrumentos específicos de planificación, desenvolvemento e avaliación de cada materia, que se elaboran de acordo ós criterios xerais recollidos no proxecto educativo e que, ademais, teñen en conta as necesidades e características do alumnado. De feito, as programacións didácticas tamén recollen as adaptacións curriculares individuais para aqueles estudantes con necesidades educativas especiais.

Polo tanto, son documentos verdadeiramente relevantes, que se fan antes do inicio do curso, xa que definen como será o desenvolvemento do período académico. 

Persoalmente, tería que abordar máis o tema para poder elaborar un documento deste carácter. Por outra banda, intúo que a maioría dos profesores que tiven durante os anos de instituto, si que seguían un documento deste tipo, ou polo menos, algún esquema de temporalización, porque si nos saiamos do tema que estabamos dando, a primeira expresión en virlles á boca era: non hai tempo para máis cousas! Intentei buscar na páxina web do meu instituto, para ver si tiña a programación en liña, pero non está dispoñible, tampouco a do outro instituto do meu pobo, que solo expón os contidos básicos, é dicir, que temas se van a tratar durante o curso e en que trimestres, pero non da máis detalles.

• Puidestes atopar as dos vosos institutos?

• Credes que as programacións e a flexibilidade son conceptos compatibles?

• E, por outra banda, pensades que seriades capaces de elaborar unha programación agora, ou gustaríavos ter mais explicacións sobre o tema?

Un saúdo!