A Motivación e A Autoestima

Querido diario de reflexións:

Nas sesións da semana pasada, coas profesoras Luz Valencia e Ana Fontenla, volvemos a facer moitas actividades moi útiles e tratamos tamén, temas moi interesantes, un deles en concreto, lévame a unha das miñas entradas anteriores, Uso dos Diccionarios e Corrección de Erros nas Aulas, onde comentei grosso modo o tratamento e a corrección dos erros dos alumnos.

Hoxe, gustaríame volver á cuestión do tratamento do erro, para afondar nese aspecto relacionado do que falaba antes: a motivación, xa que son dous puntos que están moi ligados nas aulas, debido ao constante medo ao ridículo e ao fracaso que temos os estudantes. De feito, non sabía que este tipo de medos podían ir tan lonxe ata que, investigando por internet, atopei o termo gelotofobia, que fai referencia ao medo de ser “obxecto de burla”. Neste enlace podedes atopar un traballo sobre o tema, publicado na revista INFAD de psicoloxía, onde se afonda nas causas e nas consecuencias deste síndrome.

Como estudante, atopeime con moitos profesores carentes de tacto, que conseguían, nada máis entrar na aula, crear unha atmosfera de tensión incrible. En consecuencia, pasabamos a sesión completa con medo no corpo e, polo tanto, ninguén tiña ganas de que chegara esa clase e menos, de participar nela. É dicir, producíanse as condicións perfectas para levar a cabo a aprendizaxe da materia (nótese a ironía).

Non atopo xustificacións suficientes para seguir este tipo de metodoloxía, o único que se pode conseguir a partir de sementar este tipo de sensación nas aulas, é que os alumnos relacionen a educación con conceptos negativos, que non queiran vir ao instituto e que aprendan por memorización, para que non lles quede nada a atrás e que a profesora ou o profesor non lles berre, deixándoos quedar mal diante de todos.

A semana pasada, buscando noticias sobre educación, tropecei con esta: Student question: Have You Ever Been Humiliated by a Teacher? How Did it Affect You?, publicada en The New York Times, e que vai acompañada por un vídeo feito in fraganti a unha profesora berrándolle a unha alumna, por non dar coa resposta axeitada. A partir desta nova xurdiu un debate a cerca de cómo motivar aos alumnos, xa que algunhas das reaccións ante a actitude da profesora, suxerían que esta era unha boa maneira de motivar aos alumnos e que se debería de deixar de mimalos tanto neste aspecto.

Ao final do artigo, aparecen un par de preguntas para reflexionar. Unha delas é: Have you had teachers who motivated you to achieve without scaring or humiliating you? What did they do?. Para a cal a miña resposta é afirmativa, é dicir, si que tiven profesores que lograban motivarnos doutra maneira, traballando por exemplo a nosa autoestima e demostrándonos que eramos capaces de facer as cousas. Algo do que falabamos na sesión do 25 de febreiro coa profesora Ana Fontenla, e co que estou totalmente de acordo.  É importante sorprender aos alumnos positivamente demostrándolles que son capaces de facer o que se propoñan. En concreto, gustoume a idea de traballar un mesmo texto ao principio e ao final do curso, porque así poden comprobar como son capaces de facer algo que ao principio pensaban que non; ou o exemplo das frases nas que as palabras teñen as letras desordenadas, pero se entende a mensaxe igualmente. Penso que son boas mostras para probarlle aos alumnos o que poden conseguir, e deste xeito, traballar a motivación.

Isto recordame ao que Aibileen, unha das protagonistas de Criadas  y Señoras [Atención spoiler!], lle decía sempre á rapaza que coidaba “You is kind, you is smart, you is important”, para que a rapaza non se deixara influenciar polo que a súa nai pensaba dela. 

Ata a próxima!